x – Παπαδόπουλος Αλέκος

Β’ Αθηνών, ΠΑΣΟΚ

http://www.apapadopoulos.gr/

http://www.parliament.gr/synthesh/mp.asp?MPID=506

Περίληψη 11 σχολίων:

Τα περισσότερα θετικά. Μέσος όρος 8 βαθμών: 4.4

53 Σχόλια to “x – Παπαδόπουλος Αλέκος”

  1. Θεμης Λαζαριδης Says:
    30 Μαΐου, 2010 στο 1:16 πμ

    http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_79_30/05/2010_402806

    Κύριε διευθυντά

    Στις 26 Μαΐου, ο ΦΑΛΗΡΕΥΣ διηγείται το χρονικό της καταλήστευσης του δημοσίου χρήματος μέσω των νοσοκομειακών προμηθειών. Κατά τη διήγηση ανώνυμου πληροφοριοδότη, το χρονικό ξεκινάει με το Αρθρο 7, παρ. 2, του Ν. 2955, τον Νοέμβρη του 2001. Και σωστό και λάθος. Εζησα από κοντά την περίοδο εκείνη, ως πρόεδρος του Α΄ ΠεΣΥ Αττικής, υπεύθυνος για 16 νοσοκομεία της Αθήνας. Επιτρέψτε μου να διηγηθώ πώς μια σοφή και αναγκαία ρύθμιση «έσωσε» τότε την κατάσταση.

    Τον Νοέμβρη του 2001, οι διοικήσεις των νοσοκομείων ήταν σε απόγνωση. Διαγωνισμοί «καρκινοβατούσαν» λόγω ενστάσεων, ελλείψεων προδιαγραφών και αδυναμίας χειρισμού ειδικών περιπτώσεων νέας τεχνολογίας. Το κυριότερο, το Ελεγκτικό Συνέδριο, με βάση την ισχύουσα νομοθεσία, απαγόρευσε, και σωστά, την ανανέωση μετά την 1/1/2002 υπαρχουσών συμβάσεων, από προηγούμενους διαγωνισμούς. Το αποτέλεσμα ήταν ότι τα νοσοκομεία θα ήταν σε αδυναμία νόμιμης προμήθειας εξειδικευμένων υλικών, μη συγκρίσιμων μεταξύ προμηθευτών και για εξατομικευμένες ανάγκες ασθενών. Οι προμηθευτές πίεζαν και εξεβίαζαν και το πολιτικό και διοικητικό σύστημα ήταν μεταξύ «σφύρας και άκμονος». ΄Η παρανομείς και σώζεις ή αδιαφορείς και «σκοτώνεις». Σε αυτές ακριβώς τις περιπτώσεις και μόνο στόχευσε αυστηρά η διάταξη του Ν. 2955/01, για μια προσωρινή αντιμετώπιση μέχρι να προχωρήσει η κωδικοποίηση και η κοστολόγηση των υλικών και εμφυτευσίμων και να ξαναγίνουν διαγωνισμοί. Το πιο σημαντικό είναι ότι για τον προσδιορισμό των τιμών των υλικών αυτών, στις αποφάσεις που ακολούθησαν, χρησιμοποιήθηκαν οι μόνες που ήταν τότε διαθέσιμες, δηλαδή οι νόμιμες τιμές αποζημίωσης του ΙΚΑ, μειωμένες κατά 20%. Η εξοικονόμηση, δηλαδή, του δημοσίου χρήματος διασφαλίσθηκε. Το πρόβλημα λύθηκε με ωφέλεια του κράτους και σύντομα ο νομοθέτης υπουργός παραιτήθηκε και ένας σωστός νόμος εγκαταλείφθηκε. Το τι έγινε στη συνέχεια, ποιοι έκαναν «λάστιχο» το Αρθρο 7 του Ν. 2955 και ποιοι θησαύρισαν, βρίσκεται στη συνέχεια του άρθρου του κ. Κασιμάτη. Διαβάστε το γιατί δείχνει πώς ακριβώς η σωστή (τότε) ρύθμιση «εξευτελίσθηκε» αργότερα από «λαμόγια», μια ανίκανη διοίκηση και ιδιοτελείς δημόσιους λειτουργούς.

    Λυκουργος Λιαροπουλος – Καθηγητής Πανεπιστημίου Αθηνών, πρ. πρόεδρος και γεν. διευθυντής Α΄ ΠεΣΥ Αττικής

  2. Ερμιππος Says:
    30 Μαΐου, 2010 στο 1:24 μμ

    κ. Λιαρόπουλε, δυστυχώς, επειδή και εγώ εκτιμώ κάποια καλά χαρακτηριστικά του κ. Παπαδόπουλου, πιστεύω ότι σε αυτήν την τρομακτικής σοβαρότητας υπόθεση μόνη γραμμή άμυνάς του μπορεί να είναι η επίκληση της άγνοιας, εξ αιτίας της οποίας ο τότε υπουργός εξαπατήθηκε από τους απατεώνες (μην φοβόμαστε τις λέξεις όταν τις χρησιμοποιούμε σωστά και εκεί που πρέπει) συνεργάτες του.

    Η αλήθεια είναι μια και ενιαία. Και οι λύσεις στα προβλήματα της χώρας δεν μπορεί παρά να συνδέονται και να εξαρτώνται από την αλήθεια αυτή. Με μισές αλήθειες έχουμε μισές λύσεις. Δηλαδή καθόλου λύσεις.

    Λέτε για τότε: «ή παρανομείς και σώζεις ή αδιαφορείς και σκοτώνεις». Αυτό όμως δεν είναι τίποτε άλλο από μια εξωραϊστική και παραπλανητική γενικότητα φτιαγμένη για να χωρέσει στα δύο τρία λεπτά του τηλεοπτικού χρόνου μέσα από τον οποίο έχουμε μάθε να βιώνουμε την πραγματικότητα, αφήνοντας κατά μέρος τις ουσιώδεις λεπτομέρειες. Και ξέρετε πολύ καλά ότι στις περισσότερες περιπτώσεις ο διάβολος κρύβεται στις λεπτομέρειες. Για να δούμε τι συνέβη τότε πρέπει πρώτα να εξετάσουμε τους λόγους για τους οποίους την εποχή εκείνη το σύστημα έφτασε όπως λέτε σε κατάσταση ασφυξίας. Και να διερευνήσουμε σοβαρά και με επιμελή παραπομπή στο νομικό καθεστώς εάν μεταξύ αδιαφορίας και παρανομίας τύχαινε να υπάρχουν άλλες νόμιμες λύσεις, που κατά κάποιο παράξενο τρόπο η πολιτική ηγεσία δεν θέλησε να εξετάσει.

    Περιγράφετε την τότε κατάσταση σαν να προήλθε από παρθενογένεση ή μέσα από την δράση σκοτεινών δυνάμεων αφήνοντας τελείως αδιερεύνητες τις ευθύνες της πολιτικής ηγεσίας.

    Ένα κράτος κ. Λιαρόπουλε, οποιοδήποτε κράτος, ακόμη και το πιο ασθενές, παραμένει σε σχέση με τους πολίτες του ένας πανίσχυρός και ανίκητος οργανισμός. Για να εκβιαστεί λοιπόν ένα κράτος από μια ομάδα μερικών δεκάδων εταιρειών (επιτρέψτε μου και εδώ την χρήση του όρου «απατεώνων», άλλωστε ο όρος πιράνχας εκεί παραπέμπει) πρέπει να θέλει να εκβιαστεί. Πρέπει είτε να αδρανήσει εγκληματικά είτε να συνεργαστεί εγκληματικά. Είτε ακόμη και να αδρανήσει συνεργαζόμενο. Να αδρανήσει δηλαδή κατ΄εντολήν. Ο λαός μας το λέει «να κάνει τα κλειστά μάτια».

    Για όλες τις καταστάσεις που περιγράφετε (καθυστερήσεις, έλλειψη προδιαγραφών, απροθυμία εξέτασης ενστάσεων μέσα στα νόμιμα χρόνικα όρια κ.λ.π.) την αποκλειστική ευθύνη την έχει ο κρατικός μηχανισμός και όχι η δράση των εμπόρων. Και την ευθύνη για την λειτουργία του κρατικού μηχανισμού την έχει η πολιτική ηγεσία και όχι τα «πιράνχας». Εκτός και αν τελικά στην περίπτωση μας την είχαν τα πιράνχας.

    Όπως σας ανέφερα τα επιχειρήματα που χρησιμοποιείτε προορίζονται για τα στενά και ασφυκτικά πλαίσια του τηλεοπτικού χρόνου. Κανένα όμως δεν στέκει σε σοβαρή κριτική και αντίκρουση. Αν εξετάσουμε προσεκτικά και αναλυτικά τα όσα επικαλείστε σε κάθε μια από τις γραμμές του κειμένου σας θα εντοπίσουμε χωρίς δυσκολία ένα και μόνο πράγμα. Αποχρώσες ενδείξεις για πράξεις η παραλείψεις της διοίκησης. Μια διοίκησης που θέλει να περιέλθει σε ασφυξία, που το επιδιώκει μανιωδώς με κάθε μέσο που διαθέτει, ώστε μετά να μπορέσει μετά να επικαλεστεί με ευκολία την πολύτιμη αξία της ανθρώπινης ζωής. Την οποία για να προστατεύσει, υποτίθεται, θα πρέπει υποχρεωτικά να παρανομήσει.

    Στις δυτικές χώρες κ. Λιαρόπουλε το δημόσιο συμφέρον ταυτίζεται υποχρεωτικά με την εφαρμογή της έννομης τάξης. Εξυπηρέτηση του δημοσίου συμφέροντος μέσω παρανομίας συνιστά ουσιώδη αντινομία και γιαυτό πρέπει να θεωρείται σπανιώτατη περίπτωση και, σύμφωνα με την νομολογία του ΣτΕ, να εξειδικεύεται απολύτως. Στην χώρα μας η επίκληση του δημοσίου συμφέροντος είναι ο κανόνας. Για να το διαπιστώσει κανείς δεν έχει παρά να ανατρέξει με προσοχή στις σχετικές αποφάσεις του Ελεγκτικού Συνεδρίου. Οι μισές από αυτές μιλούν για συγγνωστή πλάνη υπαλλήλων και οι άλλες μισές για «νομιμοποίηση» παρανομιών για λόγους προστασίας της υγείας του ελληνικού λαού.

    Η τρομακτική αυτή αντίφαση, η ανάγκη δηλαδή να καταργήσουμε τον νόμο για να μην μας πεθάνουν οι ασθενείς, μπορεί να δείχνει δύο πράγματα. Είτε κακούς και δυσεφάρμοστους νόμους, για τους οποίους όμως δεν φταίνε τα πιράνχας αλλά οι πολιτικοί, είτε κακή και πλημμελής τήρηση των νόμων (από δόλο ή αδιαφορία). Για το δεύτερο πάλι δεν φταίνε τα πιράνχας αλλά, αντίθετα, οι κακοί ή οι αδιάφοροι πολιτικοί.

    Αν αρχίσουμε λοιπόν να μπαίνουμε σε λεπτομέρειες, αν αρχίσουμε να ψάχνουμε τον διάβολο δηλαδή, θα σας υποδείξω μερικά κρίσιμα σημεία. Θα σας πω π.χ. ότι το πρώτο ενδεχόμενο που αναφέρθηκε παραπάνω, -η ανεπάρκεια δηλαδή των νόμων που προκαλεί την ασφυξία και μας αναγκάζει να παρανομούμε προς χάριν του δημοσίου συμφέροντος-, είναι δεδομένο ανύπαρκτο. Και αυτό διότι το σύνολο των εφαρμοζόμενων νόμων στην περίπτωση των προμηθειών, -ακόμη και οι δικονομικές διατάξεις που προνοούν για την δικαστική προστασία-, προέρχονται από καλοφτιαγμένες και εξόχως μελετημένες κοινοτικές οδηγίες. Που περιέχουν κάθε πρόβλεψη για την ορθή λειτουργία του συστήματος και κάθε πρόβλεψη για εξόδους από καταστάσεις ασφυξίας χωρίς να χρειαστεί η προσφυγή στο δόγμα που αναφέρατε και συνοψίζεται στις οκτώ λέξεις που περιγράφουν με ακρίβεια την ελληνική δραματική αντίφαση που μας έχει οδηγήσει σε αυτό το χάλι. Το «ή παρανομείς και σώζεις ή αδιαφορείς και σκοτώνεις».

    Και θα σας υποδείξω δεκάδες σημεία από τα οποία προκύπτει χωρίς την παραμικρή αμφιβολία ότι η ασφυξία του συστήματος οργανώθηκε πολύ προσεκτικά με σκοπό την προσφυγή στην παρανομία για να σωθούν, όπως λέτε, οι ζωές. Δυστυχώς κ. Λιαρόπουλε το κόστος της σωτηρίας αυτών των ζωών μέσα από την παράβαση του νόμου ήταν πολύ μεγάλο. Και τώρα το κόστος αυτό θα πληρωθεί με την θυσία κάποιων άλλων ζωών που φταίνε λιγότερο από όλους. Θα σας δείξω επίσης και μια επιστολή που είχε λάβει το 2001 ο κ. Παπαδόπουλος με όλες αυτές τις προειδοποιήσεις.

    Θέλετε να ξεκινήσουμε αυτόν τον δημόσιο διάλογο. Αναλαμβάνω να το κάνω επώνυμα και όχι ως μυστικός πληροφοριοδότης του κ. Κασιμάτη. Φτάνει να μου υποσχεθείτε ότι τον διάλογο αυτόν θα τον πάμε μέχρι τέλους. Ο χώρος άλλωστε στο διαδίκτυο είναι χαώδης και μερικές λέξεις παραπάνω δεν θα είναι πρόβλημα. Περιμένω την απάντηση σας.

  3. AAT Says:
    30 Μαΐου, 2010 στο 3:59 μμ

    Αν και δεν είμαι βέβαιος ότι παρακολουθεί αυτό το blog (διότι τα παραπάνω προέρχονται από την Καθημερινή), θα είχε ενδιαφέρον, αν ο κ. Λ. Λιαρόπουλος εξιστορούσε κάπου με ειλικρίνεια τα γεγονότα, τα πρόσωπα που έπαιξαν ρόλο και τις καταστάσεις που έχει δει (όσα έχουν υποπέσει στην αντίληψή του), από τότε που συμμετείχε στις ομάδες με τον Σπ. Δοξιάδη, για τη μελέτη και την ίδρυση του συστήματος υγείας (1976).
    Να μας πει δηλαδή, για τις ομάδες αλλά και τα άτομα, που (και αυτά) έπαιξαν το ρόλο τους στην εξέλιξη των πραγμάτων στον τομέα της Υγείας στην Ελλάδα (και που κάποιοι από τα άτομα αυτά, παίζουν ρόλο ακόμα και σήμερα ενώ κάποιους από αυτούς, είναι σαν να μην τους άγγιξαν καν οι αλλαγές κυβερνήσεων). Από ό,τι μαθαίνω δε, κάποιοι από τις ομάδες αυτές, έχουν αρχίσει ήδη να γράφουν τα απομνημονεύματά τους (για να δούμε τί θα δούμε, αν και δεν περιμένω αποκαλύψεις).

    Το άλλο θέμα, για το οποίο θα ήθελα (τουλάχιστον προσωπικά) να μάθω λεπτομέρειες, είναι για τον «Υγειονομικό Χάρτη της Χώρας» (ή κατ’ άλλους «Χάρτη Υγείας & Πρόνοιας»).
    Χωρίς να αποδίδω μομφή στον κ. Λ.Λ. ή να υπονοώ κάτι: – Πόσο κόστισε αυτό το (πολύ αναγκαίο) έργο, από την εποχή του Αλ. Παπαδόπουλου μέχρι που το παρουσίασε ο 2ος «μακροβιότερος» υπουργός υγείας της χώρας και τί απέγινε το περίφημο δίκτυο «Δήλος»; Ποιοί πληρώθηκαν για το έργο αυτό και τί ρόλο έπαιξαν οι Εταιρείες Συμβούλων;

    Βέβαια, το αν έπιασε τους στόχους, το πόσο χρήσιμος είναι και τί δυνατότητες έχει στην παρούσα μορφή του ο ΥΧτΧ καθώς και το πώς γίνεται το περιεχόμενο του ΥΧτΧ, που παραδόθηκε το 2008, να είναι σχεδόν απαράλλαχτο με αυτό που υπήρχε το 2002 (στον παλιό server του υπουργείου) είναι άλλο θέμα.

    Είναι πολλά που έχουμε να μάθουμε ακόμα (αν τα μάθουμε ποτέ).

« Παλιότερα σχόλια

Σχολιάστε

Εισάγετε τα παρακάτω στοιχεία ή επιλέξτε ένα εικονίδιο για να συνδεθείτε:

Gravatar
Λογότυπο WordPress.com

Σχολιάζετε χρησιμοποιώντας τον λογαριασμό WordPress.com. ( Αποσύνδεση /  Αλλαγή )

Φωτογραφία Facebook

Σχολιάζετε χρησιμοποιώντας τον λογαριασμό Facebook. ( Αποσύνδεση /  Αλλαγή )

Ακύρωση

Σύνδεση με %s

Αρέσει σε %d bloggers: