Ανάγκη αλλαγής του ποινικού κώδικα για τα «εγκλήματα κατά της τιμής»

Στου elawyer διαβάζουμε για ένα ακόμη χαστούκι από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου κατά της ελληνικής δικαιοσύνης. Αυτό προστίθεται σε άλλα πέντε για το ίδιο θέμα:

http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_1_08/02/2008_258576

Δεν είμαι νομικός και έτσι δεν ξέρω αν φταίνε οι δικαστές ή το νομικό πλαίσιο. Έριξα όμως μια ματιά στον Ποινικό Κώδικα, και συγκεκριμένα στο 21o κεφάλαιο με τίτλο «Εγκλήματα κατά της τιμής»:

Advertisement

Οι διεργασίες στο χώρο του μεταρρυθμιστικού κέντρου

Διάβασα με πολύ ενδιαφέρον το άρθρο του Νίκου Ράπτη «Ενότητα ή ήττα». Αφού τον ευχαριστήσω για την ευνοϊκή αναφορά στο πρόσωπό μου, θέλω να πω ότι συμφωνώ απόλυτα με την ενωτική του τοποθέτηση.

Οι τρεις σχηματισμοί που κινούνται στο χώρο του μεταρρυθμιστικού κέντρου είναι, κατά χρονολογική σειρά ίδρυσης, η Φιλελεύθερη Συμμαχία, οι Δημοκρατικοί, και η Δράση (η ίδρυση της οποίας θα ανακοινωθεί την ερχόμενη εβδομάδα). Κανένας από αυτούς τους σχηματισμούς δεν είναι χωρίς ελαττώματα. Για κάποιους η ΦΙ.Σ. είναι πολύ νεοφιλελεύθερη, για άλλους οι Δημοκρατικοί παραείναι «πατριωτικοί», δεν υποστηρίζουν τον διαχωρισμό κράτους-εκκλησίας κτλ. Το πολιτικό πλεονέκτημα της Δράσης είναι η αναγνωρισιμότητα των ιδρυτών της. Όμως αυτό είναι και αρνητικό ταυτόχρονα. Τα πρόσωπα αυτά, ιδίως ο κ. Μάνος, όντως έχουν μια μικρή ομάδα φανατικών θαυμαστών, αλλά δεν είναι ιδιαίτερα δημοφιλή στην ευρύτερη κοινωνία. Το όνομα του κ. Κοντογιαννόπουλου έχει συνδεθεί, δικαίως ή αδίκως, με τις μεγάλες ταραχές στην Παιδεία το 1991. Την περίοδο 2004-2007 ήταν Παπανδρεϊκότερος του Παπανδρέου (ψάξτε να βρείτε άρθρα του σε εφημερίδες από εκείνη την περίοδο να δείτε πόσο κολακευτικά ήταν). Το 2007 ήταν υποψήφιος βουλευτής με το ΠΑΣΟΚ στην Ηλεία και δεν εξελέγη. Έκτοτε έχει αρχίσει να ασκεί κριτική στο μεταπολιτευτικό σύστημα. Και η πορεία του κ. Μάνου δεν ήταν ιδιαίτερα συνεπής, όπως ορθά περιέγραψε ο κ. Ράπτης. Διέλυσε τους Φιλελεύθερους το 2001 αγνοώντας τα υπόλοιπα στελέχη του κόμματος που κατά πλειοψηφία ήταν αντίθετοι. Ο ίδιος ο Νίκος Δήμου δήλωσε κάποτε στο μπλογκ του ότι τον απογοήτευσε πολύ αυτή του η στάση. Τα επόμενα χρόνια τον εκλιπαρούσαν να δραστηριοποιηθεί και αυτός απείχε. Ιδρύθηκε η Φιλελεύθερη Συμμαχία, αυτός απείχε. Ιδρύθηκαν οι Δημοκρατικοί, αυτός απείχε. Ε δεν μπορεί τώρα, τρεις μήνες πριν τις ευρωεκλογές, που αποφάσισε επιτέλους να κινητοποιηθεί, να απαιτεί από τους άλλους σχηματισμούς να διαλυθούν και να τον ακολουθήσουν.

Πιστεύω λοιπόν ότι στις ερχόμενες ευρωεκλογές οι τρεις αυτοί σχηματισμοί πρέπει να επικεντρώσουν σε αυτά που συμφωνούν και να κατεβάσουν ένα κοινό ψηφοδέλτιο, διατηρώντας όμως την ξεχωριστή τους οντότητα. Κάτι σαν ΣΥΡΙΖΑ δηλαδή του μεταρρυθμιστικού κέντρου. Τρεις διακριτές συνιστώσες, ένα ψηφοδέλτιο. Επίσης πιστεύω ότι στις εκλόγιμες θέσεις του ψηφοδελτίου αυτού πρέπει να τοποθετηθούν νέα, άφθαρτα άτομα. Ο κ. Μάνος μπορεί αν θέλει να είναι στην τελευταία, τιμητική θέση και ο κ. Κοντογιαννόπουλος στην προτελευταία. Έτσι θα αποδείξουν και την πολιτική τους ανιδιοτέλεια.

Να αλλάξει ο τρόπος διορισμού διευθυντών δημοσίων οργανισμών

Ένα βασικό αίτιο για την αναποτελεσματικότητα του κράτους είναι ότι στις καίριες θέσεις του δημόσιου τομέα τοποθετούνται άτομα με μόνο κριτήριο την κομματική τους ταυτότητα ή την στενή τους σχέση με τον εκάστοτε υπουργό που τους διορίζει (κοινώς «κολλητοί» και «κουμπάροι»). Έχουμε δει πολλά παραδείγματα στα 5 χρόνια διακυβέρνησης από τη Νέα Δημοκρατία: ο Αγάπιος Σημαιοφορίδης, «ανίδεος» διευθυντής ασφαλιστικού ταμείου, ο κ. Κ. Μαργαρίτης ανίδεος αναπληρωτής διοικητής νοσοκομείου, ο πρόεδρος του ΕΟΦ κ. Β. Κοντοζαμάνης ο οποίος ουδεμία σχέση έχει με φάρμακα, και πολλοί άλλοι. Τελευταίο κρούσμα ο (ανακληθείς) διορισμός του Άρη Σπίνου από τον κ. Αβραμόπουλο ως αντιπρόεδρος νοσοκομείου που έκανε το γύρο των μπλογκ. Τέτοιες θέσεις θεωρούνται μέσο αποκατάστασης κομματικών στελεχών ή εξαργύρωσης κομματικών γραμματείων, με καταστροφικά αποτελέσματα για τη χώρα.