Το βιβλίο αυτό είναι μια συλλογή άρθρων στον Τύπο του τέως υπουργού και αντιπροέδρου της Βουλής την εικοσαετία 1985-2005. Ένα συνοπτικό βιογραφικό του συγγραφέα δίνεται εδώ:
http://www.lib.uoc.gr/info/absrv/rare/ab/ag/extra-1182429878-909213-3700.tkl
Το παρακάτω άρθρο εξιστορεί τη σύγκρουση του με τον Ανδρέα Παπανδρέου και την παραίτησή του από βουλευτής:
http://www.ekathimerini.gr/4Dcgi/4Dcgi/_w_articles_civ_12_19/04/2008_267192
Διαβάζοντας τα παραπάνω, αλλά και το βιβλίο του, αποκομίζω την εντύπωση ενός ανθρώπου έντιμου και με αρχές. Τη δεκαετία του ’80 υποστήριξε την απλή αναλογική, αντιτάχθηκε στην ενίσχυση των εξουσιών του πρωθυπουργού με την αναθεώρηση του 1986, στιγμάτισε την αλαζονεία και την αθέτηση των προεκλογικών υποσχέσεων του ΠΑΣΟΚ. Τη δεκαετία του ’90 συνέχισε να καταδικάζει τον αρχηγισμό των κομμάτων, την κατάχρηση εξουσίας, την έλλειψη σεβασμού στους θεσμούς, τον παραμερισμό της ηθικής, την αναξιοκρατία, την έλλειψη αξιολόγησης των δημοσίων προσώπων, τον εσμό των «συμβούλων». Από το 2000 και μετά έγραψε εύστοχα άρθρα για το ασυμβίβαστο των βουλευτών (μακάρι να τον είχαν ακούσει τότε γιατί δεν θα χρειαζόταν η τελευταία αναθεώρηση), για τη διαπλοκή και τη διαφθορά, το ξέφτισμα των παραδοσιακών αξιών του ελληνικού λαού, την αναξιοπιστία των κομμάτων, την χαμηλή ποιότητα της εκπαίδευσης, την έλλειψη ελέγχου της χρηματοδότησης των κομμάτων, κ.ά.
Αν και ο κ. Δρεττάκης μάλλον διαπνέεται από μια πιό αριστερή ιδεολογία από τη δική μου, βρήκα να συμφωνώ σχεδόν απόλυτα με τις ιδέες που καταγράφει στα άρθρα του. Εξάλλου, τα μεγαλύτερα προβλήματα του ελληνικού κράτους (διαφθορά, κατάχρηση εξουσίας, αναξιοκρατία, ρουσφέτι, κτλ) είναι υπερ-ιδεολογικά και στις λύσεις τους θα μπορούσε να συμφωνήσει μια ευρεία γκάμα έντιμων ανθρώπων από όλους τους ιδεολογικούς χώρους. Βρίσκω πολύ θετικό ότι ο κ. Δρεττάκης δεν υιοθετεί τον αριστερό λαϊκισμό. Π.χ. προτείνει «αυστηρό έλεγχο της απόδοσης όλων των εργαζομένων στο δημόσιο τομέα από σώματα επιθεωρητών και προαγωγή και επιβράβευση εκείνων οι οποίοι διακρίνονται για τις επιδόσεις τους». Δυστυχώς, δεν ακούγονται τέτοιες ιδέες από τη σημερινή αριστερά.
Το βιβλίο αυτό με ενθουσίασε. Ανυπομονώ να διαβάσω το επόμενο, που μάλλον θα είναι τα «Προβλήματα της ελληνικής εκπαίδευσης» από το 1998.