Διακοπές ρεύματος σε όλη την Ελλάδα. Οι πόλεις γεμάτες σκουπίδια. Και σύσσωμη η πολιτική ηγεσία δηλώνει: «το δικαίωμα της απεργίας είναι ιερό». Είναι;
Στην πολιτεία της Νέας Υόρκης οι δημόσιοι υπάλληλοι απαγορεύεται να κάνουν απεργία με βάση το νόμο του Taylor του 1967 (1,2,3). Το Δεκέμβριο του 2005 οι εργαζόμενοι στο μέτρο αψήφησαν το νόμο αυτό και απήργησαν, παραλύοντας την πόλη. Το δικαστήριο τους επέβαλε ένα τεράστιο πρόστιμο. Το επικρότησα! Το 1981 ο Ρόναλντ Ρήγκαν απέλυσε το 70% των ελεγκτών εναέριας κυκλοφορίας 48 ώρες μετά την έναρξη της (παράνομης) απεργίας τους (1,2). Ο κόσμος τον χειροκρότησε. Θεωρείται μία από τις μεγάλες επιτυχίες της προεδρίας του.
Τα παλιά χρόνια οι εργαζόμενοι ήταν όμηροι της εργοδοσίας. Γίνονταν αντικείμενο στυγνής εκμετάλλευσης. Η απεργία ήταν το μόνο τους όπλο να διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους. Σήμερα στην Ελλάδα έχουμε φτάσει στο άλλο άκρο, συντεχνίες του δημοσίου να εκμεταλλεύονται τη μονιμότητά τους και τη χαλαρότητα του κράτους ως εργοδότη για να διευρύνουν τα προνόμιά τους σε βάρος της υπόλοιπης κοινωνίας. Το εκκρεμές έχει πάει στο άλλο άκρο. Στην Ελλάδα οι ιδιωτικοί υπάλληλοι σπάνια κάνουν απεργίες. Οι δημόσιοι υπάλληλοι είναι που ξεσκίζονται στις απεργίες, με το παραμικρό. Έτσι έχουμε φτάσει στο σημείο οι αποδοχές και οι εργασιακές συνθήκες των δημοσίων υπαλλήλων να υπερτερούν σημαντικά αυτές των ιδιωτικών.
Συγκεκριμένα όσον αφορά τα σκουπίδια προτείνω να δημιουργηθούν ομάδες εθελοντών πολιτών που να λειτουργούν τα οχήματα και να συλλέγουν τα σκουπίδια όταν γίνεται απεργία. Κι ας πάνε να κουρεύονται οι υπάλληλοι των ΟΤΑ. Ας μην ξεχνάμε ότι οι εργαζόμενοι στις ΟΤΑ κέρδισαν πριν από μερικούς μήνες την ένταξή τους στα «βαρέα και ανθυγιεινά». Ούτε αυτό απέτρεψε την απεργία τους. Πάντα ζητάνε περισσότερα.
Μήπως η Ελλάδα χρειάζεται έναν Ρήγκαν;