Έχουν τα σκυλιά …προσωπικά δεδομένα;

Παίρνω αφορμή από το σημερινό άρθρο του Πάσχου Μανδραβέλη:

Ο 73χρονος και η 42χρονη….

Πριν από μερικές μέρες οι ειδήσεις της ΝΕΤ είχαν μια ιστορία για τη δηλητηρίαση σκυλιών από ασυνείδητους. Καθώς έδειχνε τα πτώματα των σκυλιών, παρουσίασε τα πρόσωπά τους «θαμπωμένα», όπως κάνουν π.χ. με την Τσέκου. Παρά το θλιβερό της ιστορίας, δεν μπόρεσα να μη γελάσω τρανταχτά. Τι σκοπό εξυπηρετεί η κάλυψη των προσώπων νεκρών σκυλιών; Να προστατευτούν τα προσωπικά τους δεδομένα; Να μην πάθει σοκ ο ιδιοκτήτης τους; Δεν καταλαβαίνω ρε παιδιά. Προσπάθεια για χιούμορ δεν μπορεί να ήταν. Κάποιοι στη ΝΕΤ πρέπει να είναι εντελώς ανόητοι.

Advertisement

Φιλελευθερισμός vs Νεοφιλελευθερισμός

Βασική προϋπόθεση σοβαρού πολιτικού διαλόγου είναι η χρήση λέξεων με ξεκάθαρο νόημα. Αυτή η προϋπόθεση δεν υφίσταται στην ελληνική πολιτική σκηνή. Κλασσικό παράδειγμα η λέξη «νεοφιλελεύθερος». Οτιδήποτε δεν ταιριάζει στη σοβιετική, κρατικιστική κοσμοθεωρία της παραδοσιακής αριστεράς στηλιτεύεται ως «νεοφιλελευθερισμός». Μέχρι και οι αυτονόητες ρυθμίσεις Γιαννάκου στα πανεπιστήμια κατηγορήθηκαν ως …νεοφιλελεύθερες! Το πιο πιθανό είναι ότι δεν πρόκειται για λάθος αλλά για σκόπιμη παραπλάνηση: η παλαιολιθική αριστερά προσπαθεί να διαβάλει κάθε μέτρο εκσυγχρονισμού της χώρας συνδέοντάς το με τις πολιτικές του Ρήγκαν και της Θάτσερ.

Γκουρού του νεοφιλελευθερισμού στην Ελλάδα θεωρείται από πολλούς ο αξιότιμος κ. Στέφανος Μάνος. Το τι έχει ακούσει αυτός ο άνθρωπος δεν λέγεται. Κι όμως, σε πρόσφατο άρθρο στο νέο του μπλογκ ο «νεοφιλελεύθερος» κ. Μάνος υποστηρίζει την εφαρμογή του νόμου για το κατώτατο ημερομίσθιο. Ορισμένοι σχολιαστές μάλιστα του επιτίθενται, λέγοντας του ότι ένας φιλελεύθερος θα έπρεπε να είναι αντίθετος στον κατώτατο μισθό.

Πρέπει λοιπόν να γίνει ένα ξεκαθάρισμα εννοιών. Δεν είμαι ειδικός, για αυτό παρακαλώ να με διορθώσετε αν κάνω λάθος. Κατά τη γνώμη μου:

Νεοφιλελεύθερος είναι κάποιος που πιστεύει στην ελαχιστοποίηση του κράτους. Ο κύριος θεωρητικός της ιδεολογίας αυτής ήταν ο Milton Friedman. Ως παράδειγμα αναφέρω το ιστολόγιο Liberal Daltons, το οποίο δηλώνει ως πολιτική του πλατφόρμα: This blog supports reducing the size, scope and power of government at all levels and on all issues, and opposes increasing the size, scope or power of government at any level or for any purpose. Η Τζένη που γράφει στο μπλογκ αυτό είναι και αυτή παράδειγμα νεοφιλελεύθερου. Εγώ προσωπικά διαφωνώ με την παραπάνω πρόταση.

Φιλελεύθερος είναι κάποιος που πιστεύει στην ιδιωτική πρωτοβουλία, στο πρωτείο του ατόμου, στην αξία του ανταγωνισμού και της ελεύθερης αγοράς, αλλά δεν αρνείται το σημαντικό ρυθμιστικό ρόλο του κράτους, ούτε και αρνείται την παρέμβαση του κράτους με σκοπό την άμβλυνση των κοινωνικών ανισοτήτων ή την προστασία των εργαζομένων από την εκμετάλλευση (όπως π.χ. με το θεσμό του κατώτατου μισθού). Αυτή είναι και η προσωπική μου άποψη. Αυτή είναι η ιδεολογία του αμερικανικού liberalism. Αυτή είναι η ιδεολογία του Popper, του Hayek, του Rawls.

Πρέπει κάποτε στη χώρα αυτή να αρχίσουμε να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους. Η άρση της απαγόρευσης ιδιωτικών πανεπιστημίων είναι ένα φιλελεύθερο, όχι νεοφιλελεύθερο, μέτρο. Νεοφιλελεύθερη θα ήταν η ιδιωτικοποίηση/πώληση σε ιδιώτες όλων των δημόσιων πανεπιστημίων της χώρας. Κατά τη γνώμη μου, ο κ. Μάνος είναι φιλελεύθερος, όχι νεοφιλελεύθερος. Και καλά θα κάνουν οι πραγματικοί νεοφιλελεύθεροι να μη δηλώνουν «φιλελεύθεροι» γιατί δυσφημίζουν έτσι τον φιλελευθερισμό.

Εύγε στον Βγενόπουλο

Αισθάνθηκα εμετίλα ακούγοντας τις δηλώσεις σύσσωμου του πολιτικού κόσμου κατά της ενέργειας του επιχειρηματία Ανδρέα Βγενόπουλου να καταθέσει αγωγή για συκοφαντική δυσφήμιση στον Αλέξη Τσίπρα και στο Star Channel. Είπαν όλοι ότι «άσκησε κριτική». Ασφαλώς η κριτική είναι θεμιτή, αυτό κάνουμε και εδώ μέσα. Αλλά όταν βγαίνεις και μιλάς για «απάτη», όταν βγαίνει το Star Channel και μιλάει για «μίζες», αυτό δεν είναι κριτική, είναι συκοφαντία. Και όπως είπα και στο παρελθόν, με την κριτική, την εξύβριση, την απλή δυσφήμιση, δεν έχω πρόβλημα. Αλλά η συκοφαντία είναι ποινικό αδίκημα. Και κανείς δεν πρέπει να έχει ασυλία από ποινικά αδικήματα, ούτε οι δημοσιογράφοι, ούτε οι πολιτικοί. Δηλαδή τι, όταν τα μπλογκ συκοφαντούν στέλνουμε τον εισαγγελέα και όταν το κάνουν οι πολιτικοί ή τα ΜΜΕ είναι καλώς καμωμένο; Αϊντε από δω.

Εύγε λοιπόν στον Βγενόπουλο. Καλή του τύχη.

Ελευθερώστε τα πεζοδρόμια

Από την Καθημερινή (και σχετικό άρθρο):

Σχεδόν κάθε ελληνική πόλη έγινε αβίωτη. Κανείς δεν μπορεί να περπατήσει. Βρώμικα πεζοδρόμια, στενά, κατειλημμένα. Οι μητέρες δεν μπορούν να βγάλουν τα παιδιά μια βόλτα με το καρότσι. Οι άνθρωποι με κινητικά προβλήματα φυλακίζονται σπίτι επειδή δεν μπορούν να κυκλοφορήσουν. Υπερήλικες είναι μονίμως εκτεθειμένοι στ’ αυτοκίνητα. Οι δημοτικές αρχές και η Τροχαία απλώς παρατηρούν το έγκλημα.

Κανονικά όλοι οι κάτοικοι της πρωτεύουσας πρέπει να βγουν σήμερα στην Ακαδημίας για να διαδηλώσουν. Να διεκδικήσουν το χώρο που τους κλέβουν. Να πάρουν πίσω αυτά τα λίγα πεζοδρόμια που ασυνείδητοι οδηγοί κλείνουν με τα αυτοκίνητα και μαγαζάτορες με τραπεζοκαθίσματα. Να διώξουν τα μοτοποδήλατα που έχουν μετατρέψει τον δρόμο των πεζών σε λωρίδες ταχείας κυκλοφορίας και χώρους στάθμευσης.

Σήμερα οι πολίτες ζητούν το δίκιο τους. Κάποιος επιτέλους θα πρέπει να τους ακούσει…

Σκεφτόμουν να γράψω για αυτό. Είναι από τα παράπονά μου κάθε φορά που επισκέπτομαι την Ελλάδα. Το πρόβλημα το είδα παντού: στο χωριό μου το Ωραιόκαστρο, στη Θεσσαλονίκη, στην Αθήνα. Παντού οι πεζοί αναγκάζονται να περπατούν μέσα στο δρόμο γιατί τα πεζοδρόμια είναι είτε κατειλημμένα από αυτοκίνητα είτε πολύ στενά και μπλοκαρισμένα από κάδους σκουπιδιών κτλ.

Το ζήτημα είναι τι μπορεί να γίνει. Το πρώτο και ευκολότερο μέτρο («nobrainer») είναι να δίνονται πρόστιμα σε αυτοκίνητα παρκαρισμένα στο πεζοδρόμιο. Αυτό θα λύσει μέρος του προβλήματος. Η διαπλάτυνση πεζοδρομίων είναι κάτι που θέλει περισσότερη δουλειά και έχει κόστος. Σε μερικές περιπτώσεις δεν είναι καν εφικτή (θέλουν κρέμασμα οι πολεοδόμοι). Δεν ξέρω αν μια νομοθετική πράξη που θα έκανε τους δήμους υπόλογους για το άνοιγμα των πεζοδρομίων θα ήταν αποτελεσματική. Κάτι πάντως πρέπει να γίνει.

Νέοι κανόνες στο μπλογκ: φιλτράρισμα ποιότητας

Εδώ και αρκετό καιρό το μπλογκ έχει εξελιχθεί σε ένα διαδικτυακό καφενείο όπου γίνεται κυρίως χαβαλές. Δεν ήταν αυτός ο σκοπός του μπλογκ. Σκοπός είναι η κριτική πολιτικών προσώπων με απώτερο στόχο την αναβάθμιση του πολιτικού προσωπικού. Για αυτό αποφάσισα να εφαρμόσω από δω και στο εξής φιλτράρισμα ποιότητας στα σχόλια. Δεν θα βάλω moderation. Απλώς, μια φορά τη μέρα θα κοιτάω τα σχόλια και θα σβήνω αυτά που δεν είναι ουσιώδη. Το φιλτράρισμα ποιότητας δεν είναι λογοκρισία: δεν κρίνω τη γνώμη που εκφέρεται, αλλά το ΑΝ εκφέρεται κάποια γνώμη, το αν υπάρχει τεκμηρίωση, και το αν αυτή η γνώμη έχει ή δεν έχει ήδη εκφραστεί από το ίδιο πρόσωπο πολλές φορές στο παρελθόν. Όπως ένας εκδότης αποφασίζει τι θα δημοσιευτεί στο περιοδικό του, το ίδιο κι ένας διαχειριστής μπλογκ. Παραπομπές σε άρθρα ή σε βίντεο πρέπει να συνοδεύονται από περιγραφή του περιεχομένου για να ξέρει κανείς αν ενδιαφέρεται να το δει ή όχι. Αυτούσιες αναπαραγωγές μεγάλων άρθρων από εφημερίδες θα σβήνονται. Τα παραπάνω δε σημαίνουν ότι απαγορεύεται το χιούμορ. Αν κάτι είναι πραγματικά αστείο, θα παραμείνει.

Η (μη) οργάνωση του ελληνισμού της διασποράς

Το περασμένο Σάββατο παραβρέθηκα σε ένα συνέδριο που διοργάνωσε η Επιτροπή Παιδείας της Ομοσπονδίας Ελληνικών Σωματείων Μείζονος Νέας Υόρκης. 20 χρόνια στην Αμερική, πρώτη φορά συμμετείχα σε τέτοια εκδήλωση. Παραθέτω την αναφορά της επιτροπής στο τέλος του ποστ για να πάρετε μια ιδέα για το τι διεμείφθη. Μερικά σχόλια δικά μου:

α) Από ό,τι κατάλαβα, η ομογένεια είναι οργανωμένη ως εξής: αρχικά υπάρχουν τα σωματεία τοπικιστικού χαρακτήρα (οι Κρήτες, οι Κεφαλονίτες, οι Θράκες, οι Πόντιοι, κτλ). Αυτά τα σωματεία συγκροτούν την Ομοσπονδία. Για να συμμετάσχει κάποιος πρέπει να είναι μέλος ενός τοπικιστικού σωματείου. Πολλά από αυτά τα σωματεία έχουν ελάχιστα μέλη. Η μεγάλη πλειοψηφία της ομογένειας είναι εντελώς αμέτοχη. Το πολύ να στέλνουν τα παιδιά τους σε κανένα χορό όταν είναι «της ηλικίας» για να βρούν γαμπρό ή νύφη.

β) Στις ομογενειακές οργανώσεις συχνάζουν και κάποιοι περίεργοι τύποι. Στην ημερίδα που συμμετείχα, πέρα από τις αναμενόμενες εθνικιστικές κορώνες, άκουσα κάποιον να καταφέρεται κατά του Πατριαρχίου Κωνσταντινουπόλεως και κάποιον άλλο να ζητάει από την ελληνική πολιτεία να δημιουργήσει εκ του μηδενός μεγαλουπόλεις για να αποκαταστήσει τους παλλινοστούντες ελληνοαμερικανούς! Τόσα χρόνια στην Αμερική, έχω δει ελάχιστους ελληνοαμερικανούς να καίγονται να επιστρέψουν στην Ελλάδα.