Πριν από μισό χρόνο είχα αναζητήσει αντικαταστάτη στη διαχείριση του μπλογκ αλλά δεν βρέθηκε κανείς:
Σήμερα αποφάσισα να σταματήσω την ενασχόλησή μου με τα κοινά. Οι λόγοι παρατίθενται εδώ:
http://www.gurforum.org/2010/12/05/over-and-out/
Η προσπάθεια για αναβάθμιση της ποιότητας του πολιτικού προσωπικού μέσω αυτού του ιστολογίου (φιλόδοξος στόχος έτσι κι αλλιώς) απέβη άκαρπη. Το μόνο που κατόρθωσε ήταν να δώσει μια ευκαιρία εκτόνωσης σε κάποιους πολίτες. Κάτι ήταν και αυτό.
Το μπλογκ θα παραμείνει online αλλά σε τρεις μέρες θα σταματήσει να δέχεται σχόλια.
Ευχαριστώ όλους τους σχολιαστές για το χρόνο που αφιέρωσαν!
Αξιολόγηση Βουλευτών 
6 Δεκεμβρίου, 2010 στο 11:01 πμ
Κρίμα 😦
6 Δεκεμβρίου, 2010 στο 11:42 πμ
«Η Εκκλησία του Δήμου ήταν η κύρια δημοκρατική συνέλευση στην αρχαία Αθήνα, και πραγματοποιούνταν στο λόφο της Πνύκας, στην Αγορά ή στο Θέατρο του Διονύσου. Η συνέλευση ήταν ανοιχτή σε όλους τους άρρενες πολίτες (που είχαν πολιτικά δικαιώματα) με ηλικία μεγαλύτερη των 18 ετών, και καθιερώθηκε από τον Σόλωνα το 594 π.Χ.. Κατά τον 5ο αιώνα π.Χ. έως και 43.000 Αθηναίοι πολίτες συμμετείχαν στη διαδικασία των αποφάσεων της Αθηναϊκής δημοκρατίας. Έπειτα από τον Πελοποννησιακό Πόλεμο όμως έχασε παροδικά τη δύναμή της. Την περίοδο μετά τον Πελοποννησιακό πόλεμο, για να διευκολύνονται όσοι δεν ήταν αρκετά εύποροι ώστε να μπορούν να ξοδέψουν ένα μέρος του χρόνου τους μακρυά από το σπίτι και τη δουλειά τους, θεσπίστηκε μισθοφορία για τις συνελεύσεις της Εκκλησίας του Δήμου (1 οβολός περί τα 400 π.Χ. από τον Αγύρριο, και 3 οβολοί το 392 π.Χ.)»
(Ήλπιζα σε μια ηλεκτρονική διαδικτυακή «Εκκλησία του Δήμου» εν έτι 2010 μ.Χ. Δυστυχώς)
Καπετάν Θέμη,
ήταν ωραίο «ταξίδι» με το πλοίο σου, άλλοτε με «φουρτούνες» και «μποφόρ» πολλά αλλά και ήρεμη ταξιδιάρικη θάλασσα.
Έμαθα πολλά πάντως από εκείνη την μέρα που ξαφνικά σε βρήκα και ανέβηκα στο «πλοίο» σου.
Σε ευχαριστώ και αναμένω ελπίζοντας να συνεχίσει ένα καινούριο ταξίδι σου πάλι.
Να είσαι ΠΑΝΤΑ καλά.
6 Δεκεμβρίου, 2010 στο 2:01 μμ
Μας έκανες να ανέβουμε πάνω σ’ αυτό το θρανίο Θέμη. Σε ευχαριστούμε!
6 Δεκεμβρίου, 2010 στο 7:42 μμ
(Θέμη, τουλάχιστον θα έχεις ενεργά τα αναρτημένα σχόλια. Κάτι σαν back up και αρχείο δηλαδή, για να ανατρέχουμε σε αυτά που έχουμε γράψει;;;)
Αφιερωμένο στους Έλληνες-Ελληνίδες-Ελληνόπουλα.
6 Δεκεμβρίου, 2010 στο 11:26 μμ
Προστίθεσαι και εσύ (ο ενικός γιατί νοιώθω ότι σε ξέρω μέσω των γραφομένων σου και γιατί έχουμε κοινό γνωστό, που δεν φαντάζεσαι ποιος είναι) στους απογοητευμένους, απηυδισμένους από τη νεοελληνική παθογένεια. H Eλπίδα, όμως, πεθαίνει τελευταία. Η αναζήτηση μακάρι να μην τελειώσει ποτέ και είθε να δικαιωθεί!
Με άγγιξαν αυτά που γράφεις εδώ :
http://www.gurforum.org/2010/12/05/over-and-out/
Καλή συνέχεια στα έργα σου.
7 Δεκεμβρίου, 2010 στο 4:03 μμ
Θέμη, καταλαβαίνω και την κούρασή σου και την απογοήτευσή σου για τα πράγματα όπως εξελίσσονται στην Ελλάδα και ειδικότερα στην εκπαίδευση για την οποία αγωνίστηκες μέσω του GURF.
Βέβαια, με καταστεναχωρεί η απόφασή σου για οριστικό κλείσιμο του blog. Δε μπορώ όμως να σου υποδείξω τι θα κάνεις και πως θα κατανείμεις το χρόνο σου. Έχεις ήδη κάνει πάρα πολλά. Δεν έχω παρά να σε ευχαριστήσω για όλα όσα ήδη έκανες και για την ευκαιρία που έδωσες μεταξύ άλλων και σε μένα για λίγη παραπάνω εκτόνωση. Κακά τα ψέμματα ένα blog δεν μπορεί να προσφέρει πολύ περισσότερα και προφανώς δεν είναι δυνατόν να αναβαθμίσει το πολιτικό προσωπικό μιας χώρας. Ένα blog δεν μπορεί παρά να αφορά πρωτίστως τα 30-50-100 άτομα που γράφουν σε αυτό. Λιθαράκια μικρά μόνο μπορεί να βάζει αν και θεωρώ ότι ακόμη και οι μικρές ζυμώσεις που πραγματοποιούνται εντός αυτού δεν είναι αμελητέα συνεισφορά.
Σε κάθε περίπτωση καλή τύχη σε ότι κάνεις από εδώ και πέρα στη ζωή σου με την κρυφή ελπίδα ότι κάποια στιγμή θα επανέλθεις δριμύτερος. (Το μικρόβιο άλλωστε της πολιτικής ενασχόλησης δεν φεύγει εύκολα απ’ τον άνθρωπο)
Γεια χαρά και σε σένα και σε όλους όσους συμμετείχαν με σχόλια ή έτυχε να διαβάζουν έστω περιστασιακά την Αξιολόγηση.
8 Δεκεμβρίου, 2010 στο 2:35 πμ
Χαιρετώ κι εγώ όλους όσους έβαλαν το λιθαράκι τους σ’ αυτή τη διαδρομή.
Νάστε καλά και να μη φανατίζεστε.
8 Δεκεμβρίου, 2010 στο 3:55 πμ
Θέμη, ποτέ δεν ήμουνα καλός στους αποχαιρετισμούς….
Θέλω να σε ευχαριστήσω για τη φιλοξενία σου όλα αυτά τα χρόνια και να ευχηθώ με τη σειρά μου «ΚΑΛΗ ΤΥΧΗ» σε σένα και σε όλους τους υπόλοιπους συνταξιδιώτες του «πλοίου» σου με την ελπίδα ότι κάποια μέρα θα ξανασυναντηθούμε….
«Εις το επανιδείν» λοιπόν και να είστε όλοι πάντα καλά.