«ΑΓΑΘΗ ΒΡΕΤΤΟΥ: Σας ευχαριστώ πολύ, κύριε Πρόεδρε.
Αγαπητοί συνάδελφοι, δεν θα έπαιρνα το λόγο, αν δεν θεωρούσα εξαιρετικά κρίσιμη αυτή τη στιγμή την σημασία της αναθεώρησης, της δομής και της λειτουργίας της Ανώτατης Εκπαίδευσης στη χώρα μας. Επίσης, δεν θα έπαιρνα το λόγο αν δεν διαπίστωνα διαβάζοντας το νομοσχέδιο την αδυναμία του να συνθέσει την πολυπλοκότητα των εκπαιδευτικών αιτημάτων που αντικατοπτρίζουν και μια γενικότερη ανησυχία της ελληνικής κοινωνίας. Η ανάγνωση τους σχεδίου νόμου τεκμηριώνει μία διττή μορφή αυταρχικότητας. Η πρώτη αφορά την ουσία και το περιεχόμενο, την ίδια τη φιλοσοφία του νομοσχεδίου και ανακλάται στη σύνταξη των περισσότερων άρθρων του. Η δεύτερη μορφή αυταρχικότητας αναφέρεται στην άκαμπτη και ισοπεδωτική στάση απέναντι σε ό,τι συνιστά την διαχρονία του διαφορετικού της ελληνικής κοινωνίας τόσο από την άποψη των αντικειμενικών της δεδομένων όσο και από την άποψη του αξιακού προσανατολισμού της ελληνικής κοινωνίας ως προς την ίδια την έννοια του μορφωτικού αγαθού.
Σε αυτό το γενικό πλαίσιο ανταποκρίνονται και τα βασικά εμπόδια που θέτει αυτό το νομοσχέδιο σε οποιαδήποτε ουσιαστική μεταρρύθμιση στο χώρο της ανώτατης εκπαίδευσης. Το πρώτο δεν εγγυάται την ικανή χρηματοδότηση της ανώτατης εκπαίδευσης. Πώς όμως χωρίς τη βούληση μιας γενναίας καταρχήν χρηματοδότησης και της δέσμευσης για συνεχή χρηματοδότηση θα μπορέσει η ανώτατη εκπαίδευση να αφομοιώσει και να πραγματώσει τους απαιτητικούς της στόχους, επιστημονικούς, ερευνητικούς, εκπαιδευτικούς, κοινωνικούς, που θα διασυνδέουν το παρεχόμενο έργο της που αυτή τη στιγμή παρέχεται σε περιορισμένο χώρο και σε επιλεκτικούς αποδέκτες; Πώς, λοιπόν, αυτό το έργο θα μπορέσει να έχει ανάκλαση σε ολόκληρη την ελληνική κοινωνία;
Το δεύτερο πρόβλημα που διαπιστώνει κανείς διαβάζοντας αυτό το νομοσχέδιο συνδέεται με την υπονόμευση των αρχών που διέπουν και συγκροτούν τις δημοκρατικές ποιότητες των λειτουργιών του ακαδημαϊκού χώρου. Δεν είναι υπερβολή να πει κανείς σε αυτό το σημείο ότι αυτές αντανακλούν και την ποιότητα των δημοκρατικών λειτουργιών στον τόπο μας γενικότερα και προσδιορίζουν το πολιτικό και κοινωνικό ήθος των νέων ανθρώπων που αργότερα στο άμεσο μέλλον θα μετατραπεί σε ήθος ολόκληρης της κοινωνίας.
Αναφέρομαι στην ακαδημαϊκή ελευθερία των Ανώτατων Εκπαιδευτικών Ιδρυμάτων. Πώς δεν είναι ανακόλουθη προς την θεωρητική θεμελίωση της αυτοτέλειας των Ανώτατων Εκπαιδευτικών Ιδρυμάτων η καθιέρωση ειδικής θέσης γραμματέα με αυξημένες διοικητικές και γραφειοκρατικές αρμοδιότητες, ένα είδος κρατικού επόπτη, ο οποίος στο όνομα μιας νεφελώδους καλύτερης υποστήριξης της διοίκησης των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων θα τα υποτάσσει ολοφάνερα στην κυβερνητική πολιτική. Πώς δεν είναι αυταρχική διαχείριση της πραγματικότητας της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, η επένδυση στο σχέδιο νόμου ενός κατασταλτικού και ποινικοποιητικού πνεύματος που απονέμει ποινές και κυρώσεις, περικοπές χρηματοδοτήσεων και εισάγει επιτροπές δεοντολογίας; Πώς μπορεί να μην ερμηνευτεί ως ακύρωση του σεβασμού συμβολικού και πραγματικού προς τις ζωτικές λειτουργίες της δημοκρατίας η πλήρης μετάλλαξη του πανεπιστημιακού ασύλου;
Και δεν πρόκειται άραγε για αυταρχική πράξη ισοπεδωτικής άρνησης της διαφορετικότητας της ελληνικής κοινωνίας η απώλεια της φοιτητικής ιδιότητας με τις ρυθμίσεις για τον καθορισμό της ανώτατης διάρκειας σπουδών; Αλήθεια ποια προηγούμενη έρευνα των φυσιογνωμικών χαρακτηριστικών των αποκαλούμενων αιώνιων φοιτητών ως προς τα κοινωνικά, τα οικονομικά, τα δημογραφικά τους χαρακτηριστικά και ως προς τον ποσοτικό τους προσδιορισμό υπάρχει ώστε να προβούμε σε τέτοιου είδους νομοθετικές τακτοποιήσεις;
Πιστεύω ότι αυτό που εισάγει το νομοσχέδιο δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια κατευθυνόμενη ευταξία, η οποία με εξωτερικές παρεμβάσεις δεν ανταποκρίνεται σε καμία παιδαγωγική ποιότητα και σε κανένα δικαίωμα των φοιτητών στην ακαδημαϊκή ζωή το οποίο άλλωστε απέκτησαν με τόσο κόπο υλικό και ψυχικό και οι ίδιοι και οι οικογένειες τους. Αναρωτιέμαι τελικά πώς αυτό το περίφημο μεταρρυθμιστικό πλαίσιο που δεν εισάγει καμία μεταρρύθμιση και καμία ουσία στην ελληνική εκπαιδευτική πραγματικότητα μπορεί να πραγματώσει την υποτιθέμενη αναβάθμιση της ανώτατης εκπαίδευσης.
Φαίνεται όμως ότι αυτό το αίτημα που είναι τόσο ζωτικό για τη χώρα μας τόσο το Υπουργείο Παιδείας όσο και η Κυβέρνηση του δίνουν τελείως σοφιστική νοηματοδότηση. Αισθάνομαι πως έχω το δικαίωμα όπως κάθε Έλληνας πολίτης να βλέπω ανεπίστρεπτη και ματαιωμένη την ευκαιρία μιας οποιασδήποτε ουσιαστικής μεταρρύθμισης στο χώρο των Ανώτατων Εκπαιδευτικών Ιδρυμάτων, μιας μεταρρύθμισης η οποία τελικά θα βλέπει την παιδεία όχι ως ένα επιλεκτικό αγαθό αλλά ως πρωτογενή πηγή ανανέωσης και εμπλουτισμού της δημοκρατίας μας. Και είναι σε αυτήν την έννοια της δημοκρατίας όπως αυτή απορρέει μέσα από την ίδια την ταυτότητα και την ουσία των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων. Αυτή, λοιπόν, την δημοκρατία η τέχνη και οι άνθρωποι πολύ απλά στην διάρκεια των αιώνων την έχουν χαρακτηρίσει ως τη χαρά της ζωής. Σας ευχαριστώ πολύ.»
—-
Δε μου άρεσε καθόλου η ομιλία αυτή. Φαίνεται να αγνοεί, ή μάλλον κάνει ότι αγνοεί τα προβλήματα των πανεπιστημίων. Κοιτάζοντας το βιογραφικό της βλέπω ότι ο μόνος λόγος που συμπεριλήφθηκε στο ψηφοδέλτιο επικρατείας του ΠΑΣΟΚ φαίνεται να ήταν η πλούσια δράση της στη νεολαία ΠΑΣΟΚ τη δεκαετία του 90.
25 Φεβρουαρίου, 2007 στο 3:55 μμ
Η κυρία Βρεττού δεν φαίνεται να έχει συμμετάσχει ενεργά στην
ολομέλεια της Βουλής ΟΥΤΕ μια φορά, όπως φαίνεται από τα
πρακτικά της Βουλής
http://www.parliament.gr/ergasies/main.asp
7 Μαρτίου, 2007 στο 4:34 πμ
Φυσικό είναι, αφού μόλις τώρα έγινε βουλευτής. Την πρώτη της ομιλία στη Βουλή την έκανε στη συζήτηση για το νέο νόμο πλαίσιο για τα ΑΕΙ
http://www.parliament.gr/ergasies/showfile.asp?file=syne070306.txt
«ΑΓΑΘΗ ΒΡΕΤΤΟΥ: Σας ευχαριστώ πολύ, κύριε Πρόεδρε.
Αγαπητοί συνάδελφοι, δεν θα έπαιρνα το λόγο, αν δεν θεωρούσα εξαιρετικά κρίσιμη αυτή τη στιγμή την σημασία της αναθεώρησης, της δομής και της λειτουργίας της Ανώτατης Εκπαίδευσης στη χώρα μας. Επίσης, δεν θα έπαιρνα το λόγο αν δεν διαπίστωνα διαβάζοντας το νομοσχέδιο την αδυναμία του να συνθέσει την πολυπλοκότητα των εκπαιδευτικών αιτημάτων που αντικατοπτρίζουν και μια γενικότερη ανησυχία της ελληνικής κοινωνίας. Η ανάγνωση τους σχεδίου νόμου τεκμηριώνει μία διττή μορφή αυταρχικότητας. Η πρώτη αφορά την ουσία και το περιεχόμενο, την ίδια τη φιλοσοφία του νομοσχεδίου και ανακλάται στη σύνταξη των περισσότερων άρθρων του. Η δεύτερη μορφή αυταρχικότητας αναφέρεται στην άκαμπτη και ισοπεδωτική στάση απέναντι σε ό,τι συνιστά την διαχρονία του διαφορετικού της ελληνικής κοινωνίας τόσο από την άποψη των αντικειμενικών της δεδομένων όσο και από την άποψη του αξιακού προσανατολισμού της ελληνικής κοινωνίας ως προς την ίδια την έννοια του μορφωτικού αγαθού.
Σε αυτό το γενικό πλαίσιο ανταποκρίνονται και τα βασικά εμπόδια που θέτει αυτό το νομοσχέδιο σε οποιαδήποτε ουσιαστική μεταρρύθμιση στο χώρο της ανώτατης εκπαίδευσης. Το πρώτο δεν εγγυάται την ικανή χρηματοδότηση της ανώτατης εκπαίδευσης. Πώς όμως χωρίς τη βούληση μιας γενναίας καταρχήν χρηματοδότησης και της δέσμευσης για συνεχή χρηματοδότηση θα μπορέσει η ανώτατη εκπαίδευση να αφομοιώσει και να πραγματώσει τους απαιτητικούς της στόχους, επιστημονικούς, ερευνητικούς, εκπαιδευτικούς, κοινωνικούς, που θα διασυνδέουν το παρεχόμενο έργο της που αυτή τη στιγμή παρέχεται σε περιορισμένο χώρο και σε επιλεκτικούς αποδέκτες; Πώς, λοιπόν, αυτό το έργο θα μπορέσει να έχει ανάκλαση σε ολόκληρη την ελληνική κοινωνία;
Το δεύτερο πρόβλημα που διαπιστώνει κανείς διαβάζοντας αυτό το νομοσχέδιο συνδέεται με την υπονόμευση των αρχών που διέπουν και συγκροτούν τις δημοκρατικές ποιότητες των λειτουργιών του ακαδημαϊκού χώρου. Δεν είναι υπερβολή να πει κανείς σε αυτό το σημείο ότι αυτές αντανακλούν και την ποιότητα των δημοκρατικών λειτουργιών στον τόπο μας γενικότερα και προσδιορίζουν το πολιτικό και κοινωνικό ήθος των νέων ανθρώπων που αργότερα στο άμεσο μέλλον θα μετατραπεί σε ήθος ολόκληρης της κοινωνίας.
Αναφέρομαι στην ακαδημαϊκή ελευθερία των Ανώτατων Εκπαιδευτικών Ιδρυμάτων. Πώς δεν είναι ανακόλουθη προς την θεωρητική θεμελίωση της αυτοτέλειας των Ανώτατων Εκπαιδευτικών Ιδρυμάτων η καθιέρωση ειδικής θέσης γραμματέα με αυξημένες διοικητικές και γραφειοκρατικές αρμοδιότητες, ένα είδος κρατικού επόπτη, ο οποίος στο όνομα μιας νεφελώδους καλύτερης υποστήριξης της διοίκησης των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων θα τα υποτάσσει ολοφάνερα στην κυβερνητική πολιτική. Πώς δεν είναι αυταρχική διαχείριση της πραγματικότητας της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, η επένδυση στο σχέδιο νόμου ενός κατασταλτικού και ποινικοποιητικού πνεύματος που απονέμει ποινές και κυρώσεις, περικοπές χρηματοδοτήσεων και εισάγει επιτροπές δεοντολογίας; Πώς μπορεί να μην ερμηνευτεί ως ακύρωση του σεβασμού συμβολικού και πραγματικού προς τις ζωτικές λειτουργίες της δημοκρατίας η πλήρης μετάλλαξη του πανεπιστημιακού ασύλου;
Και δεν πρόκειται άραγε για αυταρχική πράξη ισοπεδωτικής άρνησης της διαφορετικότητας της ελληνικής κοινωνίας η απώλεια της φοιτητικής ιδιότητας με τις ρυθμίσεις για τον καθορισμό της ανώτατης διάρκειας σπουδών; Αλήθεια ποια προηγούμενη έρευνα των φυσιογνωμικών χαρακτηριστικών των αποκαλούμενων αιώνιων φοιτητών ως προς τα κοινωνικά, τα οικονομικά, τα δημογραφικά τους χαρακτηριστικά και ως προς τον ποσοτικό τους προσδιορισμό υπάρχει ώστε να προβούμε σε τέτοιου είδους νομοθετικές τακτοποιήσεις;
Πιστεύω ότι αυτό που εισάγει το νομοσχέδιο δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια κατευθυνόμενη ευταξία, η οποία με εξωτερικές παρεμβάσεις δεν ανταποκρίνεται σε καμία παιδαγωγική ποιότητα και σε κανένα δικαίωμα των φοιτητών στην ακαδημαϊκή ζωή το οποίο άλλωστε απέκτησαν με τόσο κόπο υλικό και ψυχικό και οι ίδιοι και οι οικογένειες τους. Αναρωτιέμαι τελικά πώς αυτό το περίφημο μεταρρυθμιστικό πλαίσιο που δεν εισάγει καμία μεταρρύθμιση και καμία ουσία στην ελληνική εκπαιδευτική πραγματικότητα μπορεί να πραγματώσει την υποτιθέμενη αναβάθμιση της ανώτατης εκπαίδευσης.
Φαίνεται όμως ότι αυτό το αίτημα που είναι τόσο ζωτικό για τη χώρα μας τόσο το Υπουργείο Παιδείας όσο και η Κυβέρνηση του δίνουν τελείως σοφιστική νοηματοδότηση. Αισθάνομαι πως έχω το δικαίωμα όπως κάθε Έλληνας πολίτης να βλέπω ανεπίστρεπτη και ματαιωμένη την ευκαιρία μιας οποιασδήποτε ουσιαστικής μεταρρύθμισης στο χώρο των Ανώτατων Εκπαιδευτικών Ιδρυμάτων, μιας μεταρρύθμισης η οποία τελικά θα βλέπει την παιδεία όχι ως ένα επιλεκτικό αγαθό αλλά ως πρωτογενή πηγή ανανέωσης και εμπλουτισμού της δημοκρατίας μας. Και είναι σε αυτήν την έννοια της δημοκρατίας όπως αυτή απορρέει μέσα από την ίδια την ταυτότητα και την ουσία των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων. Αυτή, λοιπόν, την δημοκρατία η τέχνη και οι άνθρωποι πολύ απλά στην διάρκεια των αιώνων την έχουν χαρακτηρίσει ως τη χαρά της ζωής. Σας ευχαριστώ πολύ.»
—-
Δε μου άρεσε καθόλου η ομιλία αυτή. Φαίνεται να αγνοεί, ή μάλλον κάνει ότι αγνοεί τα προβλήματα των πανεπιστημίων. Κοιτάζοντας το βιογραφικό της βλέπω ότι ο μόνος λόγος που συμπεριλήφθηκε στο ψηφοδέλτιο επικρατείας του ΠΑΣΟΚ φαίνεται να ήταν η πλούσια δράση της στη νεολαία ΠΑΣΟΚ τη δεκαετία του 90.
Βαθμός: 1.5
5 Αυγούστου, 2007 στο 10:20 πμ
Epaggelmatias neoleisa. Isos ginei poly kali giatros giati den ehei fanei poythena alloy. Olo apoysiazei ki olo ftanei otan oi alloi feygoyne.
MHDEN
Thelo neoys stin politiki. Ohi aging neolaioys.